به گزارش خبرنو به نقل از صراط؛ ثبت نام از داوطلبان انتخابات ریاست جمهوری آغاز شده است. مانند دوره های گذشته انتخابات، این دوره نیز احتمالا با حاشیه های ثبت نامی فراوانی همراه خواهد بود. حاشیه هایی که نه به نامزدهای مطرح و مشهور ثبت نام کننده بلکه به افراد گمنامی اختصاص دارد که حضور آنها برای ثبت نام همواره به ویژه در سال های اخیر سوالات فراوانی را برای مسئولین، کارشناسان و ناظران سیاسی به همراه داشته است.
به اعتقاد ناظران سیاسی، ثبت نام افرادی که عدم تایید صلاحیت آنها بر همگان روشن است و حتی برخی از آنها شرایط اولیه نامزدی در انتخابات را نیز ندارند، نه تنها سودی برای نظام و انتخابات نخواهد داشت بلکه در مواردی هزینه های فراوانی را نیز به نظام جمهوری اسلامی تحمیل می کند.
چند کاندیدا در کدام دوره؟
در طول ده دوره برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، تا کنون در مجموع 3039 نفر برای انتخابات نام نویسی کرده اند که از این تعداد 138 نفر آنها به جمع نامزدهای نهایی انتخابات راه یافته اند. بیشترین آمار ثبت نام نامزدها در دوره نهم انتخابات در سال 84 به چشم می خورد که در مجموع 1014 نفر نامزد انتخابات شدند. پس از آن نیز دوره هشتم انتخابات با 814 ثبت نامی قرار دارد.
از طرفی کمترین آمار ثبت نام هم به دوره سوم انتخابات در سال 60 با 46 نامزد و بعد از آن به دوره چهارم انتخابات در سال 64 با 50 نامزد اختصاص دارد. در واقع موج افزایش چشمگیر و بی رویه ثبت نام نامزدها در دوره های هشتم و نهم ایجاد شد. توجه ویژه رسانه ها به حاشیه های ثبت نام افراد ناشناس که گاهی عکس بسیاری از آنها روی صفحه اول روزنامه ها نیز می نشست، تمایل افراد ناشناس برای نام نویسی در انتخابات را دوچندان می کرد. 
بازی با آمار
یکی از این هزینه ها، مانور تبلیغاتی رسانه های معاند نظام جمهوری اسلامی ایران با آمار ثبت نام کنندگان در انتخابات و مقایسه آن با شمار کاندیداهای نهایی تایید صلاحیت شده توسط شورای نگهبان است. در حالی که بسیاری از ثبت نام کنندگان در انتخابات ریاست جمهوری، واقعا حتی قصدی برای رییس جمهور شدن ندارند(!) بالا رفتن آمار ثبت نام کنندگان، بهانه و ابزار خوبی به دست رسانه های مذکور می دهد تا با استناد به آن، از آنچه «رد صلاحیت های گسترده توسط شورای نگهبان» می نامند، انتقاد کنند. این رویه به طور خاص، تقریبا در تمامی دوره های انتخابات ریاست جمهوری ایران از سوی رسانه های معاند خارج نشین دنبال شده است.
تحمیل هزینه
از طرفی، افزایش شمار ثبت نام کنندگان به روشنی هزینه های فراوانی را در وهله اول به وزارت کشور و پس از آن به شورای نگهبان تحمیل می کند. ناگفته پیداست که این هزینه ها،هزینه های مادی ثبت نام این افراد و نیز اتلاف وقت نیروهای اجرایی و نظارتی انتخابات را دربرمی گیرد. در واقع ثبت نام هر فرد – مشهور یا ناشناس – برای وزارت کشور مستلزم صرف هزینه مادی و نیز وقت است و همین هزینه ها در مرحله بررسی صلاحیت ها به شورای نگهبان نیز منتقل می شود.
قانون چه می گوید؟
در دوره های پیشین، بر اساس قانون ثبت نام از نامزدهای انتخابات برای همه افراد جامعه آزاد بود و بررسی مدارک و احراز صلاحیت آنها مرحله بعد از ثبت نام به شمار می رفت. نقدهای فراوانی که بر این رویه صورت گرفت سرانجام باعث انجام تغییراتی در قانون و در نتیجه کاهش نسبی آمار ثبت نام کنندگان در دوره دهم انتخابات ریاست جمهوری شد.
بسیاری از کارشناسان معتقدند قرار دادن شرط های سنگین تر برای ثبت نام در انتخابات مانند مدارکی برای احراز شرط «رجل سیاسی بودن» و یا دریافت مبالغی به عنوان هزینه ثبت نام – مانند آنچه در بسیاری از کشورهای دیگر مرسوم است و در صورت رسیدن به کف مشخصی از آرا، بازگردانده می شود – می تواند راهگشا باشد.
ما موضوع دیگری که در نحوه ثبت نام نامزدها موثر است فرهنگ حاکم بر جامعه در این خصوص است. همان گونه که گفته شد بسیاری از افراد ناشناسی که برای ثبت نام در انتخابات داوطلب می شوند، حتی سودای ریاست جمهوری نیز ندارند. آنها تنها به دلایل حاشیه ای دست به این کار می زنند. بر اساس آنچه گفته شد توجه ویژه رسانه ها به این افراد یکی از جاذبه های ثبت نام است